پاییز سال 89، حال محمدعلی سپانلو بد شد. آنقدر که از گوشه و کنار خبر می رسید، دیگر آخرهای خط است و باید خودمان را آماده خبری ناگوار کنیم. آن سال ها انگار، بختک مرگ افتاده بود روی بدنه فرهنگ و هنر و تقریبا هر یک هفته درمیان، حوالی بعدازظهر باید خودمان را آماده می کردیم تا کل صفحه را عوض کنیم و یادداشت بگیریم برای آدمی که همین چند دقیقه پیش، خبر ناگهانی مرگش روی خروجی خبرگزاری ها آمده. سخت بود. گاهی خودمان می شدیم راوی خبر و آدمی که رفیق نزدیک تازه درگذشته بود را ناگهانی با خبر مرگ رفیقش روبه رو می کردیم. کار به جایی رسید که دست برداشتیم از یادداشت گرفتن و زنگ زدن به آدم ها. میزان فشار وارده برای