دکتر حسن احمدی گیوی که اینک در سومین سالروز درگذشت او قرار داریم، یکی از سرشناس ترین استادان دستور زبان فارسی بود که این حقیر افتخار همکاری با ایشان را از سال 1362 تا 1390 داشته ام. جای خالی او در این چند سال به خوبی حس شد، گویی ما گمشده ای داشتیم زیرا احمدی گیوی بجز ویژگی های علمی، دارای خصوصیات برجسته انسانی نیز بود؛ گویا خداوند تمام خصایل نیک انسانی را به ایشان داده بود. او دانشمند به معنی واقعی کلمه بود. کسی که به قول خودش جزو معدود معلمانی بود که سابقه تدریس از اول ابتدایی تا دانشگاه را داشت.

هیچ گاه رابطه خودش را با شاگردانش قطع نکرد. چهار خصلت در این اسوه علم برجسته بود؛ اول اینکه با وجود تمام ناملایماتی که کشیده بود هیچ گاه عبوس، عصبی، پرخاشگر و کینه جو نبود. رفتارشان مودبانه و پدرانه بود. دوم وفاداری ایشان در دوستی، سوم ادای احترام فوق العاده نسبت به دانشمندان درگذشته (خواه استاد خود ایشان بودند یا نه) و بالاخره خصلت برجسته آخر ایشان میهمان نوازی شان بود. هیچ کس را در عمرم به اندازه ایشان کوشا در کمک به همنوع ندیده ام بارها از خود بنده می پرسیدند که آیا در فلان وزارتخانه یا فلان اداره کسی را می شناسی؟ چون می خواهم گره بسته کار کسی را بگشایم.

این مواردی که اشاره شد همه علاوه بر کارهای علمی ایشان است. از ایشان 62 جلد کتاب باقی ماند که بعضی از آنها تا چاپ های 30 و 32 رسیده بود. 24 جزو از حروف لغت نامه دهخدا (جلدهای د- ر- ش- م- ی) تالیف ایشان بود و علاوه بر آن پس از تمام شدن تالیف و چاپ لغتنامه دهخدا همکاری مداوم خود را با موسسه لغتنامه دهخدا در جهت تالیف لغتنامه فارسی ادامه داد. هنر بزرگ دیگر ایشان شاعری بود. اشعار وزینی می سرودند و بعضا برای همکاران می خواندند. خداوند روح آن بزرگ را غریق رحمت فرماید.