شهادت مظلومانه شهید بدرالدین یک بار دیگر به جهانیان ثابت کرد که شیعیان با تمام وجود پای آرمان مقدس هیهات من الذله ایستاده اند حتی اگر لازم باشد از خون خود نیز گذر می نمایند.

سیدذوالفقار از بیروت به دمشق رفت تا پرچم پیروزی بر جهل و حماقت تکفیری های صهیونیست را که مولود نامشروع سعودی ها می باشند را به دست گیرد و شهد شیرین شهادت در راه نورانی اهل بیت پیامبر اکرم(ص) را سرکشد و به رفیق شفیقش حاج عماد بپیوندد.

به راستی رژیم دریوزه سعودی آیا می پندارد که با شهادت امثال سیدذوالفقار مقاومت مظلومان در برابر ظالمان دیوصفتی چون آنها و سران بی شرف صهیونیست به پایان می رسد؟

زهی خیال باطل که 1400 سال پس از شهادت خونبار سید و سالار آزادگان جهان، چه بسیار شیردخترانی که از رحم های پاک مادران علوی به دنیا آمدند و بزرگ شده و ازدواج کرده و صاحب فرزند گشتند و کودکان خود را با روضه اباعبدالله الحسین خواباندند و با وصف رشادت های قمر منیر بنی هاشم بیدار کردند.

سران ستمکار آل یهود آیا نمی دانند که آن کودکان یکی پس از دیگری رشد کرده و تبدیل به دلیرمردانی چون حاج ابراهیم همت، حاج حسین خرازی، حاج مصطفی چمران، حاج حمید و حاج مهدی باکری، حاج احمد کاظمی و حاج حسین همدانی، حاج عماد مغنیه، حاج جهاد مغنیه و حاج بدرالدین گشتند که با رشادت حیدرگونه خود لرزه بر اندام کثیف شاهزاده های بی خاصیت سعودی می افکندند؟

اگر نمی دانند، بدانند که ما هنوز فریاد پیر جماران را آویزه گوش خود ساخته ایم که بکشید ما را، این خون ها جاودانه مان می سازد.