سلام بر سرداران اردیبهشتی! آنان که خاک سنگرها را کیمیا کردند و ما سال هاست در انتظار گوشه چشمی از آن خوبان، روزگار می گذرانیم تا از زلال نگاهشان شست وشو شویم.اردیبهشت که می آید،ترانه های اردیبهشتی بر شانه های نسیم، عطر دل انگیزی را در کوچه کوچه شهر می پراکند.از هور صدایی آشنا می آید، شور شب های شلمچه در دل وجانمان ولوله ای به پا می کند و خرمشهر عاشقانه هایش را ترنم می کند. اردیبهشت که می آید پرستوهای بی قرار، از پس سال های انتظار از جنوب عشق برمی گردند وخاطره های سرداران بی ادعایی را مرور می کنند که از خدا سرشار بودند. شاید اردیبهشت، نشانه بهشت را از آنان گرفته باشد کسی چه می داند! این روزها چقدر بی قرار شمائیم، چقدر این جاده ها کسالت آورند وما را به جایی نمی برند. دوباره باید دل هایمان را به رودهای زلال نام و یادتان بسپاریم تا در صبحی دیگر به آفتاب سلام کنیم. سلام به یاران اردیبهشتی که با بدن های زخمی و پیشانی هایی که رد گلوله بر آنان نقش بسته بود ثابت کردند که؛به نام عشق معنا می شود، آیین سرداری!