روزی که تصمیم های غیر کارشناسی، تیشه به ریشه پاس تهران زد و این تیم را به همدان فرستاد، بجز اهالی فوتبال، دل کسی نسوخت. برای آدم های بیگانه با فوتبال مهم نبود که نام پاس، یک فرهنگ را یدک می کشید و دل چند نسل را با خود همراه داشت. اصلامهم نبود که با این انتقال، انسان سازترین مکتب فوتبال ایران به ویرانه تبدیل می شد.

مهم، تصمیمی بود که باید اجرا می شد و شد. پاس که روزگاری آقای فوتبال پایتخت بود و چند نسل از فوتبال ایران، نام بازیکنان و مربیان آن را به یاد داشتند، از تهران به همدان رفت. سیاست انتقال تیم ها به شهرستان ها برای ایجاد پایگاه مردمی در همان قدم اول شکست خورد و پاس هم این چوب را بر تنش احساس کرد. به دلیل شکست این سیاست اشتباه، بعدها مجبور شدند پیکان را به تهران برگردانند و راه آهن را نرفته، به تهران بیاورند. همان طور که نتوانستند برای صبا در قم تماشاگر بخرند، اما کسی کاری برای پاس نکرد. پاس از تهران به همدان رفت و در اولین قدم، از لیگ برتر راهی لیگ یک شد. لیگ یکی شدن این تیم فاجعه نبود چون دیگر پاس تهران نبود. چند سال سرگردانی در لیگ یک هم باعث نشد دلی برای این تیم بسوزد. و سرانجام، اتفاقی که همه پیش بینی کرده بودند، افتاد. پاس حالاتا مرز انحلال چند میلی متر فاصله دارد. و باز هم چندان مهم نیست. آنها که باید این تصمیم سیاه را می گرفتند، کارشان را کردند. و حالادیگر از پاس تهران، فقط افسانه ای باقی مانده تا پاسی های قدیم، برای نوه هایشان تعریف کنند.