هنوز بر در و دیوارش می توان جای گلوله و ترکش را دید، خرمشهر 28سال پس از پایان جنگ و 34 سال پس از آزادی، زندگی در خانه هایی که نقش و نگارش گلوله و ترکش است، خاطرات نوستالژیک دهه 60 را به یاد من می آورد. مسجد جامع خرمشهر و نخل های بی سر، فیلم «بلمی به سوی ساحل» رسول ملاقلی پور و کتاب دا، نوشته سیده زهرا حسینی را در ذهنم تداعی می کند. صفا و صمیمیت مردمانی با چهره های تفتیده و خونگرم که درجای جای شهر با روی گشاده پذیرایم هستند، عکس شهیدان مدافع بردیوارهای شهر و ماشین های سر در خاک فرو برده موزه خرمشهر همه و همه نشانه ای از رشادت های جهان آرا ها و موسوی هاست...

در آستانه سوم خرداد، سالروز آزادسازی خرمشهر، بخش اول روایت عینی عکاس اعزامی روزنامه ایران به خرمشهر را ببینید.