نامش را پرسیدم و تیک زدم. صدایش آرام بود و چندباری پرسیدم تا متوجه اسمش شدم و تکرار کردم ترانه؟! گفت، بله! تو لک بود. کاپشنی سپید پوشیده بود با شالی سرخ رنگ و شلواری جین. نام گردشگر ها را از روی فهرست یکی یکی پرسیدم تا قبل از حرکت میدل باس توریستی مطمئن شوم همه مسافر ها آمده اند. غیر از یکی از آنها باقی بموقع رسیده بودند زنگ زدم به مسافری که غایب بود. تلفنش خاموش بود. خطاب به راننده گفتم: «آقا جواد بریم». به مقصد روستای هریجان در جاده چالوس راه افتادیم و ساعتی بعد در رستوران بین راهی اتراق کردیم. هوا ابری بود و نمی باران هم می زد و پنجره های رستوران به منظره رود گل آلود و خروشان باز می شد و تبریزی ها و سپیدار ها.