تانک های عراقی خیابان به خیابان پیش می آمدند و گلوله باران شهر بی دفاع خرمشهر ادامه داشت. گروهی می جنگیدند و گروهی خانواده ها را از شهر بیرون می بردند. زن ها درحالی که بچه های بزرگ تر را پشت سر یا جلوتر از خودشان می بردند، کوچکترها را بر پشت می بستند و بقچه ها را روی سر گذاشته و در حال ترک شهر بودند، مبهوت کنار پل ایستاده ام و خروج آدم ها را تماشا می کنم، در میان جمعیت هراسان که بیشترشان با پای پیاده می روند، چشمم به پسربچه ای کوچک و سرگردان می افتد، پسرک درحالی که مدام چهره اش نگران و نگران تر می شود، به صورت عابرین خیره می شود، گویا انتظار دارد، چهره ای آشنا ببیند، شاید مادر یا خواهری که او را گم کرده اند.