آنچه درباره فیلم «ابد و یک روز» به جهت تحلیل محتوا مهم است، نوع رویکردی است که در این فیلم به هستی و انسانیت و البته نگاه انسانی به وقایع روزگار و فلسفه زندگی وجود دارد.

اما پیش از آنکه به این نکته محوری و اصلی این فیلم که مطمح نظر این نگارنده و این نقد است برسیم بد نیست نکاتی را در باب ویژگی های ساختاری و فنی آن مرور کنیم.

فیلم یک اثر پرهیاهو و البته سیاه است. سیاه نه به معنای سیاه نمایی رایج – که خواهیم رسید به اینکه این هم هست – بلکه سیاه به معنای توجه نکردن به اصل واقعیت. شاید تعبیر یکسویه هم بد نباشد. به عبارت دیگر باید گفت فیلم «ابد و یک روز» اتفاقا آنچه داعیه اش را دارد رعایت نمی کند و بدان پایبند نمی ماند.