سنت الهی در این عالم بر این است که اراده خودش را از راه اسباب و مسبباتی که اختصاص به همین عالم دارد، تحقق ببخشد. خدای متعال می توانست روزی هر موجود روزی خوار را از عالم غیب برای او نازل بکند، چنانکه گاهی این کار را درباره برخی از بندگان، همچون حضرت مریم (س) انجام داده است، ولی حکمت او اقتضا می کند که اصل بر این است که باید روزی را با زحمت، تلاش و انجام مقدمات فراوان به دست آورد.

همچنین خداوند متعال می توانست نیاز هر موجود به هر نوع علم را بلاواسطه به او افاضه بفرماید، همان طور که بعضی از علوم را از راه وحی به انبیا افاضه فرمود. همچنین می توانست دوستان خودش را بدون اینکه آنها زحمت جنگ، منازعه و کشت و کشتار و مجروح شدن و آواره شدن و سایر بلاها را تحمل کنند، بر دشمنان پیروز کند، ولی او پیروزی را در گرو جهاد قرار داد.