همان طور که التقاط گرایی عوام فریبانه ذیل نام مشعشع «پست مدرنیسم»، گریبان فلسفه و سیاست را در دوران معاصر (تقریبا از اوایل دهه هفتاد میلادی تاکنون) گرفته، در هنر و به ویژه سینما نیز به عنوان ترکیب کاملی از هنرهای دیداری و شنیداری، به خوبی جا خوش کرده است. مجال این نوشته اندک است اما به طور خلاصه می شود تمامی این پریشان فکری فاضلانه متاخر را که درواقع دست و پازدنی از سر ناامیدی است، در حدود همین نگره فراگیر توصیف کرد، اغتشاشی که در حیطه علوم انسانی بیداد می کند و همتراز، دستی هم به دیگر حوزه ها از شعر و ادبیات تا نمایش و سینما فرو برده است. این گونه است که با انبوه تولیدات بی سر و ته و مدعی ژرف نگری در تمامی این حوزه ها روبه روییم و همزمان مخالفان این نگرش مد شده هم با چوب بی دانشی و سطحی نگری ماقبل مدرنیسم زده می شوند!