مادر چند روزی است ثانیه هایش را با کابوس آن غروب شوم می گذراند و از فراغ دختر کوچولوی شیرین زبانش فقط اشک می ریزد. هر لحظه که پلک هایش روی هم می رود «فاطمه» را می بیند که برای رفتن به بوستان خوشحالی می کرد. صدای خنده های دختر کوچولویش هر لحظه در گوشش زنگ می زند. هنوز باور ندارد دختر دوست داشتنی اش برای همیشه از پیش آنها رفته. بغضی سخت گلویش را می گیرد. دائم با خود می گوید: ای کاش هرگز به بوستان نرفته بودیم. کاش پیش از رفتن یک دل سیر دخترم را نگاه کرده بودم اما افسوس که حالاحسرت دیدن دوباره صورت معصوم فاطمه بر دل مادر مانده است و داغ رفتن دخترک را سنگین تر می کند.