بقراط، پزشک یونانی سده پنجم پیش از میلاد سوگندنامه ای دارد که قرن ها پس از او حتی امروز درعصر دانش و تکنولوژی همه دانش آموختگان رشته های پزشکی باید آن را با صدای بلند بخوانند و به خاطر بسپارند که به چه دلیل پزشک شده اند. آنها تکرار می کنند که وارد عرصه پزشکی شده اند تا در جهت کمک به بیماران حرکت کنند، به آنها آسیب نزنند، رازدارشان باشند، با بیماران عادلانه رفتار کنند و از هیچ کسی که چشم امید به آنها دوخته سوءاستفاده نکنند.

پزشکان سراسر دنیا در جشن فارغ التحصیلی خود در محضر خداوند قسم یاد می کنند که همواره چنین باشند و تحت هر شرایطی اینچنین بمانند، ولی زمان که می گذرد، سوگندها فراموش می شود و عده ای به آنچه تعهد داده اند، پایبند نمی مانند. اینجاست که پای اخلاق پزشکی و حقوق بیماران به میان می آید، این که بیمار حق دارد روش درمان خود را انتخاب کند، این که پزشک باید در جهت نفع بیمار حرکت کند، این که نباید به او تحت هیچ عنوانی آسیب بزند، این که باید با بیمار با عدالت و انصاف و برابری رفتار شود و این که بیمار تحت درمان، شان و احترامش حفظ شود.

رعایت موازین اخلاقی پزشکی هم ساده است و هم دشوار. ساده برای پزشکانی که با عشق و وجدان وارد این حرفه شده اند و دشوار برای کسانی که پزشکی را به بهای ثروت و شهرت و نفوذ برگزیده اند. اخلاق در حرفه پزشکی حکم اکسیژن را دارد درحیات موجودات، اکسیژن که نباشد وجود از هم می پاشد و اخلاق که نباشد چیزی از شان و حرمت پزشکی باقی نمی ماند.