«منصور اوجی» یکی از چهره های شاخص ادبیات فارسی معاصر است که نهم آذر سال آینده به 80 سالگی گام می نهد. اگر همه خصایص و خصایل شخصی و شعری اش هم گفته شود، اما همین که شاعر شهر شعر یعنی شیراز است، به همه آنها می ارزد. ذهن آماده ای دارد و تاریخ ادبی شش دهه اخیر را می توان با او مرور کرد. از سوی دیگر، خوش محضر است و مجالست و مصاحبت با او، آدمی را سر ذوق می آورد. پس به سبب همین علت العلل، محمدهاشم اکبریانی، در ادامه مجموعه تحت دبیری اش؛ «تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران»، به سراغش رفته است تا تاریخ شفاهی زندگی اش بازگویی شود. گفت و گویی که آن را عبدالرحمن مجاهدنقی به انجام رسانده است. اوجی در دانشسرای عالی، فلسفه و علوم تربیتی خوانده و در مدرسه عشایری زادگاهش، افتخار کار در محضر محمد بهمن بیگی را از سر گذرانده است. جلال آل احمد و سیمین دانشور را نخستین بار در سال 1340 دیده و این ارتباط تا مرگ جلال و بعد همسرش تا روزگار اکنون ادامه داشت. دو کتاب نخست اش؛ «خواب و درخت» و «تنهایی زمین» را به دست عبدالرحیم جعفری در انتشارات امیرکبیر سپرده است. با خیلی از شعرایی که دوست شان داریم و شعرشان را شاید از بر باشیم، خاطره دارد و از آنها خاطره گفته است. از گلشیری و ساعدی گرفته تا شاملو و بهبهانی، از حقوقی و رویایی تا سپانلو و اخوان. در محافل و مجالس ادبی بسیاری حضور داشته که شاید مهم ترین شان، شب های شعر «گوته» باشد. همه اینها این کتاب را خواندنی کرده است اما کاش در پایان، چند شعر از شاعر که همگی - بویژه عاشقانه ها- دل انگیز و دل ربا هستند هم ذکر می شد تا آخر خوش شاهنامه منصور اوجی باشد. این اثر را انتشارات ابتکار نو، با شمارگان هزار نسخه، در 340 صفحه و به قیمت 18 هزار تومان، به طبع رسانده است.