زندگی با این همراه همیشگی آسان نیست. همراهی که از بچگی با تو و زندگیت در هم تنیده با همه دردها و رنج هایش. اصلا یک جورهایی انگار نشسته روی همه زندگیت، مثل غبار. باید بپذیری اش این همراه ناخواستنی را. خو کنی به درد همیشگی، به بودنش. این همراه زندگی، علاقه، دنیا، آینده و اولویت هایت را تغییر می دهد چه بخواهی و چه نخواهی؛ اما کاش زندگی هم کمی با تو همراهی کند. همه اش دارو، درمان و پزشک نیست. دوست داری خوشحال باشی، زندگی کنی. صبح اول وقت سر کارت باشی و شب خسته برگردی خانه. میان کسانی که دوستت دارند. خیلی ها که بیماری خاص دارند نه فقط از دردها که همنشین همیشگی شان است که از نبود این همراهی ها گلایه