«چه حرف ها نزدیم /که حرفی نزده باشیم / مجاز تمثیل استعاره شعر»

در آقای نجفی تعارضی بود در برخورد با زبان داستان و شعر و کارهای تحقیقی و مقاله ای. ایشان وقتی به شعر و داستان می رسید هرگونه پیچ وتاب زبانی را تاب می آورد. یعنی آنجا دست هنرمند را باز می گذاشت. خاطره ای به یاد دارم از ایشان. با علی اشرف صادقی در اصفهان بودیم، من نواری داشتم از شاملو که شعرش را می خواند. به اینجا رسید که «من مرگ را زیسته ام»، آقای نجفی از این تعبیر خوشش آمد و ایرادی نگرفت. درحالی که تعبیری عادی نبود. اینها مطالبی است که حرف زدن درباره آنها جا به جا فرق می کند. اما آنچه می خواهم در اینجا از آن سخن بگویم بحث «حضور» است: «حضوری گر همی خواهی از او غایب مشو حافظ / متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها».