دیگر تنها حسرت و نگرانی ما محدود به کم آبی و خشک شدن دریاچه ارومیه و زاینده رود نیست. تخریب بافت های تاریخی و بناهای ارزشمند، گرد و خاک خوزستان و آلودگی هوای تهران و سموم غذایی و فهرست بلندبالای دغدغه های امروز یک طرف و از دست دادن بزرگمردانی که تکرار نشدنی اند در سوی دیگر. بزرگمردانی که در سال های نخستین سده اخیر پا به خاک ایران زمین گذاشتند و هر یک دریچه های نوینی به این سرزمین کهن گشودند و این روزها در کهولت سن و بیماری و ناتوانی جسمانی به سر می برند نگرانی پنهانی است که هیچ چاره ای هم ندارد و «کل من علیها فان». اما افسوس که کوچ این انسان ها بسیار غم انگیز و پرهزینه است.

از شمار دو چشم یک تن کم/ وز شمار خرد هزاران بیش

در دهه ای که گذشت، دو محقق برجسته ایران شناسی درگذشتند؛ منوچهر ستوده در کنار ایرج افشار استوانه های سنگین ایران شناسی بودند که با هم بخش بزرگی از لایه های پنهان جغرافیای تاریخی و فرهنگ بومی ایران زمین را پیش چشم علاقه مندان و فرهیختگان به نمایش گذاشتند. این دو که در کسوت اساتید دانشگاهی میز را رها کرده،کوله بار سفر بسته بودند. افراد جامع الاطرافی که دانش و بینش را به هم گره زده اند و تنها در کنج خانه و کتابخانه نبوده اند و آنچه گرد آوردند از دل قدم به قدم رفتن و وجب به وجب کاویدن خاک این سرزمین بوده است و شاید دیگر افرادی از این دست تکرار نشوند. کاش دیگر به این زودی ها سطر دوم عمر فرهیختگان و اندیشمندان این مرز و بوم را با عدد سال پر نکنیم.