انگار قرار نبود داربی، پایان تلخکامی های آبی های پایتخت باشد. جام حذفی هم پرید و دست پرویز مظلومی خالی ماند. مظلومی برون داد اتاق فکر انتصابی وزارت ورزش برای استقلال بود. مربی سنتی و قدیمی که انگار حضور مجددش از باب «نوبت» بود و این بار او به بایگانی حافظه تاریخی استقلالی ها سپرده خواهد شد. او می رود و نامش و تمامی القابش به پای اشتباهاتش تاراج می شود.

اشتباهات پرویزمظلومی در استقلال از روزی شروع شدکه برای ترکیب یا بهتر بگوییم برای حفظ جایگاهش سراغ توصیه های بازیکن محبوب تیم رفت و شد آنچه نباید می شد. تمامی پل های پشت سر و پیش رو فروریخت. بعد از داربی جام حذفی نیز از دست رفت وتنها یک سهمیه نصف و نیمه در آسیا برای استقلال کسب شد. این اتفاق ها تنها یک روی سکه بود. عقب ماندن در فصل نقل و انتقالات و پیشدستی حریف سنتی شان پرسپولیس در عقد قرارداد با بازیکنان تاثیرگذار لیگ می تواند اوضاع را برای فصل آینده نابسامان تر کند. جایی که به نظر می رسد رقابت این دو تیم وارد مرحله جدیدی شده و از ورزشگاه ها به موبایل ها و صفحات مجازی رسیده است. پس بدون شک این اتفاقات با دقت نظر بیشتری رصد می شود و بالطبع حساسیت بیشتری را برمی انگیزد. اما اگر بخواهیم به چرایی ضعف استقلال بپردازیم باید به یک فصل عقب برگردیم. زمانی که امیر قلعه نویی با یک برنامه از پیش تنظیم شده، کمیته فنی باشگاه را منحل کرد تا امروز میراث «عدم پاسخگویی» باقی بماند. برای پی بردن به این نکته کافی است به توضیح خواستن از تیم فنی فقط پس از شکست سنگین در داربی اشاره کرد: روزهایی که استقلال پیش از داربی در هفته های متوالی و با تساوی های زجر دهنده اش نشان از یک تیم معمولی داشت تا یک تیم مدعی.

اما موضوع از بعد دیگری هم قابل بررسی است. در روزهای پس از داربی، مدیریت باشگاه می توانست با یک شوک به موقع، حداقل یک جام را برای آبی ها به دست بیاورد که متاسفانه مدیریت با تصمیمی عجیب حکم به ابقای مظلومی داد. اما یک سوال: چرا افشارزاده دقیقا پس از بازی فینال جام حذفی به اشتباهاتش پی می برد؟ و دیگر آنکه در آن جلسه پس از داربی چه صحبت هایی میان او و مظلومی در جلسه وزارتخانه مطرح شده که منتج به ابقای مظلومی شده است؟