از محمدعلی نمی شود گذشت. حتی اگر چند روزی از مرگش گذشته باشد. «اسطوره» فراموش ناشدنی است. مرگ محمدعلی یک جهان را متاثر کرده است؛ از خاورمیانه تا آفریقا، از شرق دور تا غرب. محمدعلی موضوع مشترک همه مردم جهان است. او سال ها بدل همه ناتوانی هایشان بوده است. محمدعلی همه آن چیزهایی را که مردم نتوانسته اند، توانسته است. او به دستور نجنگیده است، او به دستور سرباز نشده است. او به دستور زندگی نکرده است. محمدعلی به دستور مشت نزده است. او فقط یک گلادیاتور و مشت زن نبوده است. او برای خودش و با اصول خودش زیست کرده است؛ برای خود خودش تا در یادها بماند. جوان هم بماند. عکس 74سالگی اش بر جلد هیچ روزنامه ای نیست. گویی در همان اوج افسانگی مرده باشد؛ در اوج زیبایی و تنومندی و پیروزی. گویی در 74سالگی نه موی سپیدی دارد و نه چینی به صورت. گویی محمدعلی بعد از ناک داون فریزر و فورمن در دهه های 60 و 70، تمام کرده باشد. روزنامه ایندیپندنت بریتانیا یکی از نقل قول های ماندنی محمدعلی را بعد از درگذشتش روی جلد آورده همراه با عکسی از دوران اوج؛ «غیرممکن» تنها یک کلمه دهان پرکن است که از زبان مردان کوچک ادا می شود تا با گفتن آن راحت تر زندگی کنند و کمتر در پی تغییر باشند.