دست هایش با کار آشناست. از همان کودکی. همان وقتی که می بایست برای عروسک ها مادری می کرد و روی موهای قشنگ شان دست می کشید. دختر بلوچ اما دست به سوزن می برد. پارچه را روی پایش می خواباند و سوزن می زند و برای نقش هایش لالایی می خواند. نقش، روی پارچه می نشیند. رنگ در رنگ.

زرخاتون 60 ساله است. زرخاتون عظیمی. اهل خاش. از بچگی سوزن دوزی می کرده. با مهارت نخ ها را روی پارچه می نشاند. حرکات دستش سریع است. «از بچگی کار کرده ام.» دقیقش را نمی داند. «همان هفت، هشت سالگی» بچگی برای دختر بلوچ، از همان سن و سال تمام می شود. کار اما برایشان هیچ وقت تمامی ندارد. زرخاتون کارش ظریف است. شاگرد هم دارد. دخترهایش