در آغاز «عافیت»، آخرین داستان کوتاه «سنگرها و قمقمه های خالی» بهرام صادقی- دقیقا از سطر دوم پاراگراف دوم به بعد- با حضور ناگهانی مردی مواجه می شویم که «از پشت تپه زباله ها به سوی حمام آمده است و چتر پاره ای در دست دارد اندکی صبر می کند که تابلو حمام را بخواند. اما پیش از آن سعی می کند که چتر را بر سر بگیرد - بی فایده است... دستش آهسته به پایین می آید.» راوی پیش تر فضا را توصیف کرده است. در منطقه ای خارج از شهر، لابه لای زباله ها و دکان های بسته، در همان حال که بادی گرم می وزد، به اطلاع مخاطب می رسد که «حمام گلناز» باز است. هرچند این باز بودن به معنای دایر بودن نیست. نشان به آن نشان که حمام «دهانش