برای بسیاری از کارگردانان، همان فکرکردن به «کارگردانی بازیگران» برای اینکه وحشت زده شوند، کافی است. کارگردانانی که موقعی فیلم بردار بوده اند یا مثلابه عنوان عوامل صحنه پردازی کار کرده اند، احتمالاخیلی راحت می توانند با عوامل صحنه کار کنند یا میزانسن دهند، اما وقتی می خواهند به بازیگران بگویند چه باید کنند، فلج می شوند.

وجود چنین ترسی از کارگردانی بازیگران تعجب آور نیست. بر خلاف عوامل صحنه که کارگردانان مدام با آنها در تعامل و گفت وگو هستند، بسیاری از بازیگران فقط برای چند روز به سر صحنه می آیند. بنابراین قابل درک است کارگردانان وقتی که نوبت به راهنمایی آنها برای بازی می رسد، احساس نگرانی کنند شاید نتوانند «درست راهنمایی کنند».