هم کلاسی های دانشگاهم نمی دانند غساله ام

آفتاب تیز و برنده بر سر عزاداران فرود می آید. دهان های خشک شده فریاد سر می دهند و چشم ها تلخ می گریند: «زهرا، زهراااا امشب عروسیت بود، اینجا جای تو نیست.» مادر داغدیده بر خود می پیچد و زن های سیاه پوش او را نگه داشته اند. آن طرف تر پدر و برادران زهرا دست های شان را بر صورت گذاشته اند و اشک می ریزند. صدای زهرا زهرا گفتن شان میان جمعیت لااله الالله گویان از همه بلندتر است. در باز می شود و پیکر زهرای 22 ساله را داخل می برند. جمعیت پشت در ضجه می زنند. گرمای بی هوش کننده بیرون جایش را به سرما و سکوت داده است: سرمایی که