آنچه آرامش را از انسان می گیرد غم و اندوه و ترس و نگرانی است که ناشی از دور بودن انسان از خداوند و عمل نکردن به دستورات اوست. وقتی انسان به خداوند ایمان داشته باشد یعنی باور کند که در این دنیای وانفسا و پر غوغا کسی هست که از او حمایت کند و همه قدرت ها در دست اوست و موفقیت بندگانش را در گرو باور به او و عمل به دستورات او قرار داده است، در چنین حالتی است که عامل نا آرامی، اضطراب و ترس از شکست از وجودش رخت بر می بندد.

می دانیم آنچه انسان را عذاب می دهد شکست نیست بلکه ترس از شکست است و کسی که به دستورات خداوند عمل می کند و وظیفه خود را در همین کار می داند نتیجه را به خداوند واگذار می کند و خدا آنچه را مصلحت اوست به بار می نشاند. کسی که به خدا ایمان دارد نتیجه اگر برای او تلخ و ناپسند باشد باز هم با جان و دل می پذیرد زیرا می داند خدا برای بندگان مومن و صالحش جز خیر و نیکی نمی خواهد. پس هر چه خیر است از خداست و هر چه شر و بد است که مربوط به حوزه اختیار و عمل انسان است از خود انسان است.

بنابراین انسان مومن اگر به دستورات خدا عمل کرد ولی به نتیجه ای ظاهرا ناخوشایند رسید شاید این نتیجه از نظر او ناخوشایند است ولی در زندگی او تاثیری خیر و نیکو دارد. زیرا ممکن است انسان به دلیل ناقص بودن عقل و تجربه خود چیزی را خوشایند بداند که برای او بد، زیان آور و شر باشد و چیزی را ناخوشایند بداند که برای او خیر، نیک و مفید باشد.