تجربه لیبرالیسم را باید بر اساس واقعیت تاریخی-اجتماعی خواند؛ نه بر مبنای تعاریف نظری بیرون از واقعیت و مدل هایی انتزاعی و خیالی. اگرچه بنیان گذاران اندیشه نولیبرالی آرمان های سیاسی خود را از نقطه گنگ آغازین لیبرالیسم وام گرفته اند، این گزینش عاقلانه وقتی با واقعیت برخورد می کند، به ناچار علیه لحظه آغازش عمل می کند. لیبرالیسم در قرن هجدهم چه در عمل انقلابیون فرانسه و چه در آرای فیلسوفان کلاسیک لیبرال قصد داشت سبک عمومی تفکر، تحلیل و حتی تخیل شود. مسئله اش محدودکردن قدرت حاکمان و مقصودش ایستادن در برابر حکومت های خودکامه بود. اما به اواخر سده نوزدهم که رسیدیم اندیشه لیبرال باید تکلیف خود را درباره