آن یادگار زمزمه های زلال رفت

آن دشمن همیشگی ابتذال رفت

نامش «حمید» بود و نگاهش سعید بود

بختش بلند باد که سوی کمال رفت

هر کس به شیوه ای رود از دست و آن عزیز

یک چند بستری شد و با ارتحال رفت

برچین بساط؛ فرصت عمر گران کم است

از دست ای دریغ که دیگر مجال رفت

شوریده بود و ساحل شعرش خروش داشت

آهسته و شکسته و بی قیل و قال رفت

این چند بیت نذر دل سبزواری است

هر چند رفت و از سر ما شور و حال رفت