سه سال از انتخاب دکتر روحانی به عنوان رییس جمهوری گذشت و یک سال دیگر او باید بار دیگر در معرض انتخاب مردم قرار بگیرد. هنوز معلوم نیست که آیا برای 4سال بعد هم این دولت ادامه حیات خواهد داد یا نه، ولی عملکرد دولت در آخرین سال فعالیتش می تواند در پاسخ به این پرسش تعیین کننده باشد. در این سه سال، رفتار سیاسی و مجموعه عملکرد دولت اجمالاقابل دفاع است به خصوص وقتی با وضعیت دولت قبل مقایسه می شود و دستاورهای آن در ایجاد گشایش های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی مورد توجه قرار می گیرد. در عین حال در سطح جامعه و مردم عادی، مسائل از همان منظری مورد ارزیابی قرار نمی گیرد که ما در ذهن داریم یا می پسندیم. به همین دلیل این احتمال وجود دارد که اقشار معمولی جامعه به عملکرد دولت از منظر نیازهای خودشان نگاه کنند و خواسته های برآورده نشده خود را مدنظر قرار دهند و دولت را از این حیث موفق ندانند. در یک سال آینده دولت در معرض یک آزمایش سخت قرار دارد. همه دولت ها در سال آخر فعالیت خود و برای رای آوردن دوباره، ممکن است به اقدامات مردم پسند ولی غیرکارشناسانه روی آورند. بخش بزرگی از مردم ما به حداقل ها نیاز دارند و مطالبات آنان در طی قرن ها تلنبارشده و هر دولتی که روی کار می آید با همه آن مطالبات مواجه می شود و طبعا نمی تواند با توجه به محدودیت امکانات به آنها پاسخ دهد. همین امر منجر به کاهش و حتی از دست رفتن محبوبیت دولت ها می شود و آنان را برای رای آوردن مجدد به سوی پوپولیسم و کارهای غیرکارشناسی مردم پسند سوق می دهد. آنچه از این دولت انتظار می رود تسلیم نشدن به راهکارهای اینچنینی است. تصمیمات درست با پشتوانه های تخصصی در هر شرایطی قابل دفاع است و نتیجه هم دارد. یادمان باشد که رییس دولت اصلاحات شعار اقتصادی زیادی نداشت اما تسلیم تصمیمات کارشناسانه جمعی بود و همین امر منجر به این شد که کلیه شاخص های اقتصادی آن نسبت به دولت های قبل و بعد از خودش مثبت تر باشد.