چه کسی می دانست روح او خیلی زود پر خواهد کشید، چه کسی فکر می کرد پیمانه عمرش دو روز بعد از ملاقات مان پر می شود و چه کسی خبر داشت که عزرائیل او را با خود خواهد برد. هیچ کس خبر نداشت، حتی خود رضا که وقتی پا در خانه اش گذاشتیم، نای گفتن علیک به سلام مان نداشت. پیرمرد هفتاد ساله مددجوی ستاد دیه بود؛ ساکن شهری از شهرهای استان تهران که بیم شناخته شدن و ریختن آبرو، همسرش را وادار کرد دائم از ما بخواهد نامی از شهرشان نبریم، حتی اسمی از او. رضا نام مستعاری است که ما برایش انتخاب کردیم، همان موقع که در خانه و کنار بسترش بودیم، ولی حالاکه او رفته چه رضا، چه جواد، چه محمد، چه حسین، فرقی ندارد که البته دارد ولی نه برای ما که برای خانواده داغدارش که هنوز واهمه آبروریزی دارند.