یادش بخیر سفره های افطاری که از این سر اتاق تا آن سر پهن می شد. کاسه های چینی گل قرمز با آش و پیاز داغ که با کشک غلیظی تزیین شده بود. نان کنجدی و پنیر و سبزی و گردو و زولبیا و بامیه، دل آدم را می برد. هوش را از سر می پراند. لحظه شماری تا اذان، چقدر برایمان سخت می گذشت. سخت اما شیرین.

حوض کوچکی گوشه حیاط داشتیم که یک ساعت پیش از افطار، مادر بزرگ وقتی هندوانه را داخلش می انداخت صدای شلپ آب، طاقت مان را می برد. کار مادربزرگ همین بود؛ پختن آش رشته و انداختن هندوانه ای توی حوض. خدا بیامرزدش. یک ربع به اذان سفره پهن می شد. هر کس چیزی را سر سفره می آورد. نان را من می آوردم. همیشه وسوسه می شدم تکه ای از سنگک را بکنم. بچگی بود و هزار شیطنت.