صدایی خش دار از آن سوی سیم های تلفن از سرپل ذهاب می آید، از 700 کیلومتر دورتر از تهران. این طور خودش را معرفی می کند: عبدالرضا یگانه پور هستم، زمان جنگ 51 ماه در جبهه خدمت کرده ام. جانباز 44 درصدم. خانم من همسر شهید بوده و سه تا پسر هم داریم، یکی شان لیسانس دارد و آن دو دیگر دیپلم. من 30 سال برای آموزش و پرورش خدمت کرده ام. تند تند حرف می زند و جا می مانم. فارسی حرف می زند اما آن حنجره کردی، کلمات را به دست گرفته و شیرینش می کند. خیلی ساده از او جا می مانم و با اینکه دوست ندارم حرف هایش را قطع کنم می گویم اگر ممکن است قدری آرام تر. آرام تر می شود. گلایه هایش از دیده نشدن است. می گوید هم من و هم همسرم هر دو بیماری قلبی داریم. من علاوه بر بیماری قلبی، ناراحتی اعصاب هم دارم. ناراحتی اعصاب عبدالرضا برمی گردد به دوران جنگ، سوغاتی و یادگار آن روزهاست. می گوید شب های زیادی با فوریت های پزشکی تماس می گیریم و آنها من و همسرم را به بیمارستان می برند. اما پرسنل بیمارستان ناراحتمان می کنند. می پرسم مگر چه می کنند؟ و می شنوم مسخره مان می کنند. از دور ما را به هم نشان می دهند و می گویند باز این دو، دو مرتبه آمدند. هر سه بچه من بیکارند. هنوز حق جانبازی و مرخصی های استفاده نشده ام را به من نداده اند. هر وقت هم با آموزش و پرورش کرمانشاه تماس می گیریم می گویند بودجه نداریم.