مبالغه کردن در ارائه آمار خام و تحلیل نشده در حوزه آسیب های اجتماعی و بحرانی و نامعمول جلوه دادن اوضاع تنها باعث وحشت جامعه و بخصوص سراسیمه شدن سیاستمداران می شود و موجب می گردد مردم به جای همدلی و همکاری با آسیب دیدگان نیازمند کمک، از آنها بگریزند یا آنها را از فضای امن جامعه طرد کنند و فراری دهند و مسئولین نیز با رویکرد «مدیریت بحران» به حل مسائلی که ریشه های چند ده ساله [آن هم در حوزه های متنوع] دارند، بپردازند و به جای اتخاذ راهکارهای کارشناسی شده بلندمدت، تلاش کنند با طرح های مقطعی و بعضا هیجانی وضعیت را به حالتی که فکر می کنند طبیعی است برگردانند؛ غافل از اینکه شرایط امروز در زمینه آسیب های اجتماعی و به ویژه اعتیاد، نتیجه طبیعی و قابل انتظار عواملی مانند وضعیت دموگرافیک، تغییر ترکیب جمعیتی از روستانشین مولد به حاشیه نشین بیکار و شهرنشین مصرف کننده، گذار فرهنگی از دوره سنتی به شبه مدرن و مدرن، تلاطمات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی و نظایر آن است که اگر در هر کشور دیگری هم وجود داشته باشند چنین وضعیتی را از حیث فراوانی و کیفیت انواع آسیب ایجاد خواهند کرد.

ما به جای آنکه خود را تافته جدا بافته از سایر کشورها بدانیم بهتر است از تجربیات دیگران در مدیریت انواع آسیب ها درس بگیریم و در عوض طرح بی فایده اعداد و آمار خام و پرابهام در رسانه های عمومی، به تولید و تحلیل اطلاعات صحیح و کاربردی

و سپس بررسی آن در مراکز آکادمیک و تخصصی بپردازیم و تلاش کنیم اطلاعات و آمار به برنامه های مبتنی بر شواهد و قابل ارزیابی تبدیل و حتما اجرا شوند.

برخلاف تصور بعضی از افراد و مسئولین، ارائه آمار در رسانه ها آن هم در قالب مصاحبه درحالی که کارشناسان و متخصصین به گزارش های اصلی دسترسی ندارند و امکان نقد متدولوژیک تحقیقات صورت گرفته برایشان مهیا نیست، نشانه شفافیت در ارائه اطلاعات نیست و از طرف دیگر این سوال را ایجاد می کند که پس چرا باوجود این همه آمار رنگارنگ و هشداردهنده، تغییر عملی در سیاست ها و اقدامات صورت نمی گیرد و همچنان همان رویکردهای کهنه حذف صورت مساله، نظیر جمع آوری آسیب دیدگان در دستور کار است.