برندها به کوه هایی می مانند که می توانند صنایع و شرکت های کوچک و کم اسم و رسم دار را حمایت کنند، همچون تپه ها و کوه های کوچکی که در پناه کوه های عظیم می زیند. در یک هفته اخیر خبرهای ضد و نقیضی از ورشکستگی و توقف تولید در برند ارج در رسانه ها منعکس شد. برندی که بسیاری از ایرانی ها با آن خاطره دارند و دست کم یک محصول از تولیدات این کارخانه را در خانه هایشان دارند یا روزگاری نه چندان دور داشته اند.

شاهرخ ظهیری، بنیانگذار برند ملی مهرام در مصاحبه ای با «پایگاه خبری اتاق ایران» گفته است: برند ارج بتدریج به خاطر سوء مدیریت به این روز افتاد. یک کارمند حقوق بگیر را برای مدیریت چنین کارخانه عظیمی گماشته بودند که هیچ دلسوزی برای آن نداشت. کفش ملی، وین، بلا، اینها همه کارخانه هایی بودند که علاوه بر اینکه نیاز داخلی را تامین می کردند به صادرات می پرداختند و میلیون ها دلار به روسیه صادر می کردند. این کارخانه ها از صاحبان اصلی اش گرفته شد و بعد صنایع دیگری روی کار آمد. تمام این ها را باید تا جایی که امکان دارد، به صاحبان اصلی شان که هنوز هستند، برگرداند. به آمار سازمان صنایع ملی مراجعه کنید و ببینید کدام کارخانه ای یک تومان بوده و بعد صد تومان شده است. تمام این کارخانه ها ورشکسته شده اند و بعد با سهام دولتی خواسته اند آنها را بفروشند. برای فروش هم آنها را به شرکت های خصولتی واگذار کردند که اسم شان خصوصی بود اما در اختیار نهادهای دولتی قرار داشت.

این کارآفرین در بخش دیگری از این گفت وگو این طور موضع گیری کرده: این کارخانه ها همه سودده بوده اند و مطابق با تکنولوژی روز دنیا تولید می کردند. هیچ کارخانه ای نبوده است که بگوییم بخش خصوصی نمی توانسته آن را اداره کند و دولت از دست شان گرفته تا راه بیندازد. همه برندهای ملی کارکن و سودده بوده اند و در اثر سوء مدیریت از بین رفته اند. ارج سمبل آنهاست که بزرگ ترین کارخانه لوازم خانگی ایران بوده است.