عباس کیارستمی «مسافر» درخشان سینمای ایران است که «طعم گیلاس» هایش برای همیشه زیر پلک ها و درون ذهن جهان می ماند. کیارستمی ما را با خود می برد به دنیایی پر از کودکانه های «شیرین»، پر از واقعیت های سنگین. کیارستمی با وجود علاقه وافرش به طبیعت، در غالب آثارش سودای انسانگرایی دارد و لایه های مختلف وجود آدمی را درمی نوردد و او را با خود همسفر می کند در میان «جاده»هایش، از «زیر درختان زیتون» گذرش می دهد و او را در «نمایی نزدیک» به خودش بازمی نمایاند. او که خط و نقاشی اش هم ویژگی های منحصر به فرد کیارستمی وار دارد، به اصل و ریشه معتقد است و خود را همچون درختی می داند که اگر ریشه‎اش را از خاکی به خاک دیگری ببرند ثمره اش بخوبی میوه هایی که در سرزمین مادری اش می تواند بدهد نیست و با وجود شهرت جهانی و امکان مهاجرت، سرزمین مادری را الهام بخش خلاقیت خود می داند و آن را رها نمی کند. او چشم انتظار تندرستی دوباره است تا برخیزد و همچون باد مسیرش را ادامه دهد؛ کیارستمی گزارشی است از زندگی؛ آری! زندگی و دیگر هیچ.