نکته بسیار مهمی که در خصوص تورم در اقتصاد ایران وجود دارد این است که حداقل در چهار دهه گذشته تورم کشور دو رقمی بود و فقط در دو سال تورم در ایران یک رقمی شد. در همه سال هایی که تورم دو رقمی داشتیم علت به وجود آمدن تورم دو رقمی پول پر قدرتی بود که به اقتصاد ایران پمپاژ شده بود و منشا این پول پرقدرت، دلارهای نفتی بود. در آن ایام تورم های بالای سی درصد سبب شد فاصله طبقاتی افزایش یابد و اصطلاحا ضریب جینی بدتر شود. امروز اگر بیش از 11 میلیون حاشیه نشین در اطراف شهرها داریم و اگر جمعیت خط فقر بالارفته، اگر نرخ بیکاری دو رقمی شده و بیکاری آشکار و پنهان به چند میلیون نفر رسیده، اگر از هر سه ازدواج یکی به طلاق ختم می شود و افزایش بسیاری از بزهکاری های اجتماعی، همگی محصول تورم های بالای 30 درصد اقتصاد کشور بود. اقتصاد ایران به دلیل مشکلات فراوان اقتصاد ایران است که تنها یکی از آنها تورم دو رقمی بود و عوامل دیگری مانند عدم سرمایه گذاری مناسب، بهره وری پایین، ظرفیت های نیمه کاره فراوان، دولت بزرگ و ناکارآمد همه سال های گذشته و... منجر به این شده که اقتصاد کشور نحیف، ضعیف و ناکارآمد شود. تب بالای 40 درجه امروز خیلی کم شده ولی نباید نتیجه گرفت که اقتصاد ایران بیماری دیگری ندارد یا سایر بیماری ها هم درمان شده بلکه اقتصاد ایران تب کاهشی دارد و تازه پس از مشکل تب باید جراحی اقتصادی انجام شود: لذا به این دلیل است که مردم می بینند تورم کم شده اما در معیشت خود احساس بهبودی را ندارند. دستمزدی که دریافت می کنند قدرت خرید بالاتری ندارد، در خانوارها احساس افزایش رفاه وجود ندارد زیرا مشکل بیکاری پابرجا است و همچنان قدرت خرید کاهشی است چون تورم وجود دارد. به این دلیل که اقتصاد ایران کماکان در رکود است. به همین روی تعجبی ندارد که کاهش تورم برای مردم ملموس نیست اما همین کاهش نرخ تورم برای اقتصاد ایران یک نکته کلیدی است. حداقل می توان ادعا کرد که وضعیت مردم نسبت به دو سه سال گذشته از حالت بحرانی خارج شده است: به عبارت دیگر مردم انتظار ندارند که به شکل لحظه ای کالاها گران شود، انتظار ندارند دارایی ها مانند مسکن لحظه ای گران شود، ثبات در محیط اقتصاد کلان ایجاد شده. شرط سرمایه گذاری این است که اقتصاد یک دوره آرامش را طی کند.