آقای اسدالله بادامچیان پیشنهاد رئیس جمهوری مبنی بر دور یک میز نشستن احزاب را تنها در مورد مسائل کلان کشور اجرایی دانست و گفت که در مسائل دیگر، دور از دسترس است.

من بار دیگر برای آن دسته از عزیزان که اطلاع ندارند عرض می کنم اینجا ایران است. شوخی نیست! یک حزب یا گروه بین اعضای خودش جلسه می گذارد، قبل از شروع جلسه سه نفر بابت بالاو پایین بودن ردیف صندلی به حالت قهر جسله را ترک می کنند. یکی دیگر می گوید چرا اسم من تو بیانیه نبود؟ بعد جلسه را ترک می کند. بعد دبیرکل می آید صحبت کند شش نفر می گویند اصلا تو کی هستی که حرف می زنی؟ تو تا دیروز داشتی جلوی فلافلی تراکت پخش می کردی الان برای ما شدی دبیرکل؟ و جلسه را ترک می کنند. دو سه نفر باقی مانده هم ساعتشان را نگاه می کنند و می گویند اوه اوه! فوتبال شروع شد. بعد به نفر آخر می گویند خودت دیگه زحمت موضع گیری و سیاست های کلی و این چیزها رو بکش. چراغا رو هم خاموش کن. این ها هم می روند و جلسه تمام می شود. آن وقت شما فرض کنید چند حزب و گروه با عقاید مخالف هم در این شرایط بنشینند دور یک میز. میز اگر چوبی باشد خودش از بین می رود، اگر فلزی باشد حضار و مدعوین از بین می روند. آخر کار هم یکی را باید بیاوریم که احزاب را از هم جدا کنند تا افسر بیاید کروکی بکشد. والله... سوئیسه مگه؟