با توجه به مسافتی که ملی پوشان تیم والیبال ایران از توکیو به تهران و سپس به ریو طی کردند، زمانی برای ریکاوری و آماده سازی نداشتند. به همین خاطر طبیعی بود که بازیکنان نتوانند با توان اصلی خود در لیگ جهانی به میدان بروند. با این حال ترکیب تیم ملی به غیراز جواد معنوی نژاد، همان ترکیبی بود که در لیگ های جهانی و مسابقات مهم قبلی به میدان رفته بود در حالی که به اعتقاد خیلی از مربیان تیم های ملی مطرح جهان، لیگ جهانی باید سکویی برای انتخاب و اوج گرفتن بازیکنان جوان باشد.

یکی از نقاط ضعف تیم ملی در هفته نخست لیگ جهانی، دریافت اول بود. تیم های بزرگ دنیا پس از آنالیز سرویس های حریف در صورتی که تیم مقابل از سرویس های پرشی و قدرتی استفاده کند، 4 دریافت کننده مقابل آن قرار می دهند اما لوزانو هم اشتباه کواچ را تکرار می کند و همچنان 3 دریافت مقابل سرویس های قدرتمند حریف قرار می دهد. ما در بازی مقابل آمریکا و برزیل، امتیازات زیادی از دریافت سرویس به حریف دادیم. علاوه بر این دریافت های تیم ایران هم مقابل این سرویس های حریفان به خوبی نرسید و 2 یا 3 مدافع مقابل اسپکرهای ایران قرار گرفتند.البته از نوع حرکات بازیکنان مشخص بود که محمودی و معروف، خسته هستند و فرهاد ظریف هم اجازه بازی ندارد به همین دلیل بهتر بود که در این تورنمنت از بازیکنان جوان بیشتری استفاده می شد.

نقطه ضعف دیگر تیم ملی، سرویس های بی ثبات بازیکنان بود. تیم ملی ایران، المپیکی شده و قابل قبول نیست که یک بازیکن 3 سرویس متوالی خود را به تور بزند. برای رفع این نقاط ضعف باید تمرینات اختصاصی بیشتری برای هر بازیکن در نظر گرفته شود.

کادر فنی باید در فرصت باقی مانده تا المپیک بررسی کند که آیا بازیکنی می تواند به ترکیب تیم در المپیک اضافه شود یا خیر چون بعد از المپیک، 7 یا 8 بازیکن فعلی تیم ملی باید کنار گذاشته شوند. والیبال هر روز در حال رشد است و انگیزه زیادی می خواهد.

کارشناس والیبال