آشتی و صلح و صفا کار خوب و پسندیده ای است. دین و آیین ما هم به آن خیلی تاکید فرموده است. از نظر تاریخی و فرهنگی هم ایرانی ها مردمی صلح جو و اهل آشتی و مسالمت هستند. البته اگر کسی، قلدری و متجاوزی، پا را از حد خودش فراتر بگذارد، داستان طور دیگری می شود و... که می دانی و می دانیم! عرضم چیز دیگری است. اینکه آقای تاج که رئیس فدراسیون فوتبال ایران است، تصمیم داشته و دارد میان آقایان برانکو و کی روش که اخیرا بدجوری به پر و پای همدیگر پیچیدند، صلح و آشتی برقرار کند. حتما باعث خوشحالی و خشنودی همه کسانی می شود که از طریق دو به هم زنی و تفرقه و شلوغ کردن شهر، نان حلال! سر سفره زن و بچه خودشان نمی برند، اما عرض حقیر این است که صلح و آشتی باید اساسی و با برطرف کردن همه عوامل کینه و اختلاف و سوءتفاهم ها و... اتفاق بیفتد، تا آنجا که ما از دور دیده و خوانده ایم دعوای این دو بزرگوار، دعوای شخصی و برای رو کم کنی و از سر حسادت و بخل و خود کم بینی و... که بعضی وقت ها در فوتبال ما رخ می دهد، نیست، بلکه ظاهرا هر دو نفرمی خواهند وظیفه شان را به درستی انجام بدهند. اما روند و رویه و روش مدیریتی فوتبال، اجازه نمی دهد. این اتفاق بیفتد و آنها را به جان هم انداخته است! کی روش می خواهد تیم ملی را به جام جهانی ببرد. (چون این چند سال است به هدف بزرگ و نهایی فوتبال تبدیل شده است) و برانکو و ایضا سایر مربیان باشگاهی می خواهند تیم های خود را برای حضور تیم در «لیگ» آماده کنند، و... منتهی در فوتبالی که هدف فقط و فقط شده رفتن «جام جهانی» آن هم به هر شکل و هر ترفند و...، لیگ و استقلال و پرسپولیس و پایه ها و جوانان و امیدها و نونهالان و اخلاق و حرمت و... دیگر اصلا مهم نیست... آقای تاج برای آنکه صلح و صفای واقعی و آشتی سراسری در فوتبال حاکم کند باید فکری به حال این مسائل مشکل آفرین و دردسرساز بکند و... وگرنه از این طور آشتی ها صوری و باسمه ای آبی برای فوتبال گرم نمی شود. کما اینکه تا حالاهم نشده است...