«زهد حقیقی از بزرگترین جنود عقل در جهان است که انسان به واسطه آن پرواز به عالم قدس و طهارت کند. و رخت از عالم به کلی بربندد و کمال انقطاع الی الله برای او حاصل شود. چنانچه رغبت به دنیا و زخارف آن و توجه و محبت به زینتهای آن بزرگترین جنود ابلیس و جهل است و از دقیقترین دامهای نفس است که به واسطه آن انسان به دام بلامبتلاو از راه هدایت و رشد گمراه و از وصول به نتیجه انسانیت و برخورداری از ثمر شجره ولایت محروم و محجوب شود»(1) کسانی که با صحیفه امام و تمامی کتاب های سیاسی و الهی و عرفانی ایشان آشنا باشند بخوبی درمی یابند که مناجات شعبانیه از ویژگی منحصر به فردی در دیدگاه امام(ره) برخوردار است.