نمایشگاه «کارنامه، فرهنگ دیداری کودکان ایران، 1360-1330» همان طور که از عنوانش پیداست، به فرهنگ دیداری کودکان در ایران در یک بازه زمانی مشخص می پردازد. آنچه بیش از هر چیز در این «کارنامه» جلب توجه می کند، بالارفتن کیفیت برگزاری آن (از نظر فرم و محتوا) است. هرچند از زمان فروش میلیون دلاری تابلوهای فرهاد مشیری و سپس رونق قابل توجه هنر مدرن ایرانی در عرصه جهانی، هنرهای تجسمی ایران از سال 2008 جایگاه متفاوتی پیدا کرده، اما این رونق اقتصادی، کمتر به پیشرفت سطح کیفی نمایشگاهی – به ویژه در سطح موزه ای - در ایران کمک کرده بود؛ البته «چیدمان» جدی تر گرفته شده و عنوان «کیوریتور» (curator) هم روی پوسترها و در نمایشگاه ها دیده می شد. پروژه ای جامع همراه با تحقیقات علمی، بروشور و کاتالوگی متناسب با موضوع و همچنین چیدمانی حساب شده را در ایران کمتر شاهد بوده ایم.