«یک تلویزیون بزرگ اندازه زمین فوتبال گذاشته اند روی دیوار کافه، باید ببینی؛ از اینجا تا آنجا، همه هم میخ نشسته اند تا ببینند کدام تیم گل می زند بپرند هوا. اصلایک وضعی. انگار نه انگار کافه است. خیر سرمان آمده ایم یک گوشه بنشینیم دو کلام با رفقا اختلاط کنیم ببینیم تو دنیا چه خبر است. آن وقت می بینی همه چیز کن فیکون شده. اصلادا به صدا نمی رسد، چه رسد به اینکه بخواهی آرام هم حرف بزنی. می شنوی؟». مشتری میز کناری با موبایل به کسی آن سوی خط گزارش می داد. تب فوتبال کافه را از وضعیت عادی خارج کرده است. کافه چی می گفت به خواست مشتری ها تلویزیون نصب کرده است. می گوید: «این طوری مشتری های فوتبالی را از دست نمی دهم. این هم فرصتی است که باید از آن استفاده کرد». به همین خاطر است که چند صندلی هم به میزها اضافه کرده است تا تعداد بیشتری دور میزها بنشینند. «دست راستی» می گوید: