آلبر کامو «تسخیرشدگان» را مهم ترین رمان سیاسی و آن را یکی از چهار، پنج رمانی می داند که فراتر از همه آثار ادبی قرار دارد. کامو در 1959 متنی نمایشی با عنوان «تسخیرشدگان» می نویسد که اقتباسی از رمان «تسخیرشدگان» (شیاطین) داستایفسکی است. کامو در این نمایش به مضامین اصلی اندیشه های داستایفسکی می پردازد. او در نمایش نامه خود «از جان هایی پاره پاره و مرده سخن می گوید که نمی توانند عشق بورزند و از این ناتوانی رنج می برند»،1 علاوه بر این کامو در یادداشت هایش به دفعات از داستایفسکی و قهرمان های داستانی اش سخن می گوید. کامو در مهم ترین مقاله های فلسفی اش که آنها را در کتاب «افسانه سیزیف» گرد آورده به