هر سال تیرماه برای مردان و زنان سردشتی ماه غم است. وقتی از آنها می خواهم از اتفاقات هفتم تیرماه سال 1366 برایم بگویند طوری حادثه را تعریف می کنند که گویی همه آن اتفاق ها را همان لحظه با چشم می بینند: «جنگ ایران وعراق در اوج خود بود؛ حزب بعث عراق ساعت 4 و 15 دقیقه 7 بمب شیمیایی را در نقاط مختلف شهر انداخت، قیامتی برپا شد...» امروز که 29 سال از آن روزها می گذرد کمتر جایی از این شهر را می توانید ببینید که نشانی از آن گذشته دور به چهره داشته باشد. با این حال همه سردشتی ها با قلبی گرفته به کوی و برزن این شهر نگاه می کنند. وقتی در سردشت از کسی سراغ می گیرید، اگر خودش در بمباران روز هفتم تیر مصدوم شیمیایی نباشد، دست کم می تواند چند مصدوم شیمیایی را که از آشنایانش است، معرفی کند و از چندین شهید در این فاجعه نام ببرد.