در سال های گذشته و با حضور گسترده تر فرهنگیان در کنش های صنفی و بازشدن پای اعتراض های آنان به فضای عمومی، بحث تشکل یابی و گنجاندن خواسته های پرشمارشان در چارچوب های تشکیلاتی بیش از پیش مطرح شده است. اما به دلایل گوناگون تشکل و تشکل یابی چندان مورد توجه فرهنگیان نیست. اگر از ریشه های تاریخی- فرهنگی که نقش بسزایی در گریز شهروندان و از آن میان فرهنگیان از تشکل و کنش های تشکیلاتی دارند، بگذریم، بازی های سیاسی برخی از تشکل ها و فرادستانشان، وابستگی بیش از اندازه برخی از آنان به جناح های سیاسی که زمینه فراموشی و حتی زیرپاگذاشتن گاه و بی گاه خواسته های فرهنگیان را فراهم می کند، افزایش برخی سوءظن و