در ایران سال هاست که شهر به معنای مدرن آن شکل گرفته. قبل از شهرهای مدرن که آب در آنها به صورت لوله کشی درآمده، سازوکارهایی برای ذخیره سازی و تامین آب وجود داشت. شیوه هایی مانند یخچال ها و آب انبارها. اما به جرئت می توانم بگویم پس از گسترش آب لوله کشی در شهرها، هیچ کس برنامه ای منظم و مدون در زمینه آگاه سازی و حساس سازی جامعه نسبت به عرضه و ارزش این نعمت خدادادی تنظیم و تدوین نکرده در حالی که در فرهنگ سنتی مردمان این کشور، آب ارزشمند بوده و جایگاه ویژه ای داشته است. این نبود حساسیت نسبت به مهم ترین مسئله تاریخ بشری، به ویژه در دو دهه اخیر شدت گرفته است. به طوری که امروز شاهد انواع مصارف بی رویه