«رضا داوری اردکانی» را بدون تردید باید فیلسوف فرهنگ دانست. او که یکی از سرآمدان حکمت معاصر ایران است، از جمله اندیشمندانی است که در سپهر اندیشه ایران و - حتی جهان - دغدغه زیست فرهنگی دارد و مقدم بر آنکه یک فیلسوف باشد، یک اندیشمند است. هم از یک سو با زبان فرانسه آشنایی کامل دارد و در فرنگ پژوهش کرده و هم آنکه تجربه حضور در حوزه را هم از سر گذرانده است. بر این اساس، بر خلاف برخی که تنها به اندیشه وارد شده از مغرب زمین بها می دهند و بعضی دیگر که فقط سنت شرقی را پیش چشم دارند، بر مدار اعتدال گام برداشته و مبتلابه افراط و تفریط نشده است. من این ویژگی را پیشتر در منش و روش استادم؛ علامه محمدتقی جعفری دیده بودم. داوری اردکانی، کم زبان به سخن می گشاید، بویژه اگر در موضوعی حائز دانش و بینش نباشد اما همان نکته ای هم که ابراز می دارد، حکم سند و حجت را دارد. او بعد از یک عمر تعقل و تامل، میان سنت و مدرنیته پیوندی عمیق و وثیق برقرار ساخته است. داوری اردکانی، نمونه مبرهن یک اندیشمند اخلاق گرا است. تواضع علمی و عملی دارد. امانتداری و صدق گفتار را به شاگردان خود می آموزاند. مضاف بر آنکه منصف و معتدل است اما آزاداندیشی و عدالت خواهی نیز پیشه زندگی اش بوده است. رضا داوری اردکانی، معیار و مصداق بارز یک حکیم عقل گرا و البته پیرو فرهنگ مدارا است. به همین سبب شاید اطلاق صفت فیلسوف گفت و گو بر او، واجد همه آن چیزی باشد که در توصیف اش تشریح شد.