روزهای پایانی ماه مبارک رمضان است، روزهایی که آغازش با بوی سلام و عطر مهربانی شروع شد و اکنون با هوای دلتنگی و بدرقه همراه شده است؛

روزها و لحظه هایی که پر بودیم از یاد خدا و زمزمه های خلوت شبانگاه.

روزهایی که آسمان از عطر کبوتر پر بود و زمین سجده گاه فرشتگان بی تاب شده بود.

روزهایی که هیچ پنجره ای احساس تنهایی نمی کرد و پرندگان در آشیانه های آرامش آواز همراهی سرمی دادند. ماه به تمام می تابید و تکیه گاه شبانه های بیقراران بود.

و حالااین مسافر عزیز، این ماه عزیز، چمدان سفر را آماده کرده است تا با توشه ای که برایمان به جا گذاشته ادامه روزهایمان را با شکر گزاری تداوم ببخشیم.

«رمضان» می رود و عطر خاطره اش تا سال دیگر در دل و جان ما، در هوایی که نفس می کشیم، می ماند.

آرزو می کنم همه روزهایمان با بدرقه «رمضان» سرشار از بوی «رمضان» و عطر «رمضان» باشد.