دو نگرش در مواجهه با «روز صنعت و معدن» همه ساله قابل مشاهده است. نگرشی که این روز را روز تجلیل و بزرگداشت و سخنرانی مسئولان دولتی و یکی، دو فعال صنعتی معنا می کند و نگاهی «نماد»ی به این روز دارد. نگرشی دیگر که به این حد نازل قانع نبوده و توقع آن دارد که این روز «نهاد»ی برای طرح صریح و شفاف مسائل و مشکلات این بخش (مواردی همچون: بی ثباتی رشد ارزش افزوده، کمبود منابع مالی، بحران تقاضا و...) و چاره اندیشی و تصمیم گیری و سپس عمل به تصمیمات اتخاذشده در سال برای دردهای صنعت و معدن کشور باشد. برخورد اول که عمدتا از جانب دولتیان در حدود دو دهه برگزاری این مراسم در پیش گرفته می شده، عمدتا نگاهی سمبولیک