فوکو از نوعی اخلاق زیبایی شناختی سخن می گوید که نه بر اطاعت و سرسپردگی به قانون یا نهادهای مجازات گر، بلکه مبتنی بر نوعی تصمیم و انتخاب شخصی برای برگزیدن زندگی و سرنوشت خود است. اخلاق زیبایی شناختی نه همچون اخلاق مسیحی بر نوعی انحلال فردیت در اتوریته شبان/دیگری بزرگ بنا شده و نه همچون نرمالیزاسیون روان شناسی از نوعی بهنجارسازی همگانی و سلطه جویانه سخن می گوید که هرگونه تفاوت و دیگربودگی را همچون انحراف و بیماری سرکوب می کند، بلکه بر سوژه های خودآیین تاکید می کند. این نوع اخلاق، کلی و قانون بنیاد نیست، بلکه سبکی شخصی از زیستن است. به بیان دیگر، این اخلاق نوعی «رابطه خود با خود» است که «رابطه خود با دیگری» را تعیین می کند.