مهدی رضازاده با توسل به انگاره های عادتمند مضمون پردازی می کند و در بازآفرینی واقعیت ها به تصاویر روایی تکیه دارد. فضای ساختمند شعرها تحت تاثیر محیط فردی- اجتماعی است که این درجات عاطفی احساسی نوآورانه در بعضی جاها با عصیان گری همراه است. در مجموعه «نت تن» رضازاده، به واسطه فراروی از واقعیت های موجود تصاویر روایی را بنیان می گذارد. زاویه های پنهان نشات گرفته از روایتگری مفاهیم انسانی است که از نظر فرم و ریتم، راه تازه ای از روایت را نشان داده است. مرگ اندیشی در لابه لای سطور حس می شود و در این آفرینش گری، مرگ ماهیتی انتزاعی دارد: «تنهایت می گذارم/ ای من/ من پر خروش/ من آتش فشان/ من خاکستر/ همه