گروه تاریخ و اقتصاد: از سال 1824 که جیمز موریه منشی و کاردار انگلیس در ایران، کتاب «حاجی بابای اصفهانی» را نوشت، حاجی بابا به عنوان نماینده شخصیت ایرانی شناخته شد. سیاحانی که پس از آن به ایران آمدند، در همه جا نشان از حاجی بابا یافتند (برای نمونه دوبد، فرد ریچاردز، سکویل-وست)، همچنین برخی دیگر (از جمله گوبینو در داستان های آسیایی) تلاش کردند تا داستانی مانند حاجی بابا بنویسند. نگاهی به محتویات کتاب موریه نشان می دهد که این شخصیت مرکزی (و آنچه در پیرامون او رخ می دهد) تماما نشان دهنده جهالت و شرارت حاجی بابا است و نگاه موریه به ایرانیان، در میان تمام مصححان و کارگزارانی که به ایران سفر کرده اند، یکی از منفی ترین نگاه ها است و جز معدودی صاحب منصب روس، دیگر نمی توان نظیری برای آن یافت.